ก่อนจะเป็น ซานฟรานฯรำลึก

คิดมานานแล้ว ว่าจะเขียนบันทึกประสบการณ์ ชีวิตเบี้ยวๆเอียงๆตลอดสี่ปีในซานฟรานฯ เผื่อวันหน้าวันไหนใครอยากจะมาสัมผัสชีวิตเด็กไทยในต่างแดน จะได้เตรียมการณ์ได้ถูก เรียน/เที่ยว/เล่น/เสิร์ฟ รสชาติมันเปรี้ยวหวานเค็มเผ็ดต่างกันอย่างไร

แต่จนแล้วจนรอด ยอดชายนายชี่ ก็ไม่เคยหาจังหวะนั่งลงเคาะแป้นให้เป็นเรื่องเป็นราวกับเขาสักที...สุดท้ายต้องอาศัยลมเพลมพัดซัดเรามาถึงซีแอทเทิล พร้อมขอบคุณฝน ที่ตกเฉลี่ยอาทิตย์ละหกวัน เวลาคนเราออกไปไหนไม่ได้ คงคล้ายกับอาการหมาติดเกาะ งงๆแบบอะไรวะ ว่าแล้วก็ต้องปรับเปลี่ยนรูปแบบกิจกรรมให้เหมาะกับสภาพภูมิอากาศ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนวอชิงตันถึงมีค่าเฉลี่ยไอคิวที่สูงเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ เพราะในเมื่อไม่อาจไปหลั่นล้านอกบ้าน ก็คงต้องอาศัยวิ่งเล่นในบ้าน ฟุ้งซ่านในขดสมอง ประกายไอเดียใหม่ๆทั้งหลายแหล่จึงถือกำเนิดขึ้นที่นี่ ที่โดดเด่นมากคือการสร้างสรรค์งานดนตรี

แต่ใช่ว่า วอชิงตันจะติดอันดับตัวเต็งหนึ่งเพียงเรื่องเดียว เพราะอีกเรื่องที่รัฐนี้มีชื่อไม่แพ้กัน คือเป็นที่ที่มีค่าเฉลี่ยคนฆ่าตัวตายสูงสุดของประเทศ เดาได้ไม่ยาก เหตุเพราะยัยฝนอีกเช่นกัน

เคิร์ท โคเบน นักร้องนำวง Nirvana เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด...คนๆนี้สร้างกระแสดนตรีแนวใหม่ Grunge หรือ Seattle sound ให้กับโลกในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา ก็เกิดและจบชีวิตของตัวเองลง ที่นี่

เกริ่นกันไปพอหอมปากหอมคอ เป็นการปัดฝุ่นอุ่นเครื่องให้กับผู้เขียน เพราะในตอนหน้า เราจะนั่งเครื่องย้อนเวลา กลับไปยังดินแดนแห่งสายรุ้งทั้งเจ็ด...ซานฟรานซิสโก เมืองที่คนส่วนใหญ่ให้นิยามว่าเป็น "เมืองที่โรแมนติกที่สุด"