โบราณว่าไว้...

หลังมื้อค่ำ นั่งขำๆหน้าจานข้าวอยู่คนเดียว ไม่ช้า น้องตองหลานยายแตงข้างบ้านก็กระโจนมาก่อกวนความสงบ
ด้วยคำถามระดับปรัชญาอาจารย์ขงเบ้งโนเบลยังต้องอึ้ง!

น้องตองแคะจมูกแกมสุภาพ ดีดก้อนเมือกสีเขียวหน้าตาละม้ายคล้ายมนุษย์ต่างดาวออก เหมือนลุงไอสไตน์ดีดซิการ์ยังไงยังงั้น ก่อนจะเอื้อนเอ่ยว่า...

"เพ่ ไอ้สุภาษิต คำพังเพยเนี่ย มันมีไว้สอนแม่นบ่...คือ ตองงงอ่ะเพ่...แบบต้นชั่วโมงครูตุ๋ยต๋อยสอน...
'น้ำขึ้นให้รีบตัก'
...แล้วแบบ ท้ายชั่วโมงครูต๋อยตุ๋ยก็สอน...
'ช้าๆได้พร้าเล่มงาม'
เออ!...คือ...แล้วนู๋ตองจะเชื่อใครดีอ่ะเพ่?"

งงฮ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เจอไอ้เด็กในวันนี้คือผู้ใหญ่ในวันหน้าปาเจราจริยาโหนตีแม่ง...แม่ง...แม่ง...
...อึ้งแดกไปเลย!

ข่มใจไว้...ข่ม...ข่ม...ข่ม...
สุดท้ายผมก้ออาศัยความสงบสยบความเคลื่อนไหว คนจังไรมาเจอกัน...
ผมถอนใจส่ายหัว ก่อนจะเสยกลับไปว่า

"ตองตุ่มเอ๋ย...จงอย่ากระต่ายยตื่นตูมกินปูนร้อนท้องไปเลย
เพราะสิ่งที่ครูตุ๋ยต๋อยต่อยหอยสอนน่ะเป็นระบบไบลิงกลัว...
เป็นแบบก้ำกึ่ง...แบบ...รักพี่เสียดายน้อง...นกสองหัว...
ลิ้นสองแฉก...จับปลาสองมือ...เหยียบเรือสองแคม...
ถ้าไม่เข้าใจจริงความรู้ก็เหมือนดาบสองคม ครูต๋อยตุ๋ยก็ตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ
ทำให้ตองตุ่มเป็นลิงได้แก้ว...หัวล้านได้หวี...ตาบอดได้แว่น"

"...???!..."