จากบ้านเก่าถึงบ้านใหม่

ตอนที่แล้วเปิดปมปริศนาไว้ ที่ว่าผมเองไม่เคยรู้จักเอก...

แม่นแล้วครับ ผมกับเอกไม่รู้จักกันโดยตรง
แต่เอกเป็นเพื่อนสนิทของเพื่อนสนิทของผม
คือถ้าจับมาวางเป็นสมการละก้อ จะได้ประมาณว่า...

เอก = เพื่อนสนิท = ผม

"เฮ้ย สึนามิเป็นไงมั่งวะ" เอกถามขณะที่เรากำลังขับออกจากสนามบิน
ผมเปิดเป้ หยิบข้าวเกรียบรวยเพื่อนให้เอก ตาก็จับจ้องซ้ายขวาไปเรื่อย...
อาการเหมือนหมางงครับ เผื่อจะทำให้คุณเห็นภาพชัดขึ้น
ก็ห่างซานฟรานฯไปเป็นสิบปีนะครับ ไม่ใช่สิบนาที
ไม่ว่าหมาตัวไหนๆมันก็ลืมกลิ่นกันไปหมด ต้องมีตื่นเต้นเป็นธรรมดา

"กูไม่ได้ถามหาฮานามิ" เอกถอนใจขั้นรุนแรง จนขนจมูกร่วงลงห่อขนมสองเส้น
"กูถามเรื่องที่ภูเก็ต" เผอิญช่วงนั้นเป็นเดือนมกราคมของปี 2005 เหตุสึนามิเพิ่งเกิดตอนปลายปี 2004
"เศร้าว่ะ"

จะว่าไปช่วงเดือนสองเดือนก่อนเดินทาง เพื่อนรุ่นน้องเพิ่งโทรมาชวนไปทำบุญทำกุศล ช่วยเก็บศพผู้ประสบเคราะห์ทางภาคใต้
ไอ่เราก็ตอบปฏิเสธน้องไปแบบข้างๆคูๆ เหตุผลหลอกคือต้องเตรียมตัวเรียนต่อ ทั้งที่ลึกๆแล้วเหตุผลหลักคือ ใจไม่กล้าพอ

พูดถึงเรื่องนี้ พาให้ผมนึกถึงดาราที่ชื่อ อ้น สราวุฒิ หนึ่งในผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์สึนามิ
น่าชื่นชมนะ เพราะถ้าเป็นผมรอดมา คงตัวสั่น ไม่มีแรงจะไปช่วยใครต่อใครต่อเป็นแน่
สุดท้ายฮีโร่ในวันนั้นก็กลายมาเป็นอีโร(ติก)ในวันนี้
คงเหมือนที่เคยได้ยินใครหลายคนสรุปให้ฟัง...

...คนไทยขี้ลืมครับ!!

ลืมเรื่องดีๆ เ-ือกจำเรื่องเ-ี้ยๆ
น่าสงสารคุณอ้น อุตส่าห์รอดจากสึฯ แต่ดันมาตายเพราะสื่อ

... ... ... ... ... ... ... ...

"เศร้าว่ะ"

"นาทีนั้น กูแม่งโคตรห่วงไอ่ตี่เลย" เอกพาผมกลับมาสู่บทสนทนา
ไอ่ตี่ที่ว่าคือเพื่อนสนิทของเราทั้งคู่
ใช่แล้วครับ ถ้าเติมชื่อมันลงแทนตัวแปรจากสมการข้างบน เราจะได้คำตอบ

เอก = ตี่ = ผม

ตี่ได้งานดูแลห้างใหม่ที่กำลังจะเปิดที่ภูเก็ต
มันต้องขึ้นลงกรุงเทพฯภูเก็ตเป็นว่าเล่น บ่อยจนรู้สึกเหมือนข้ามสยามไปพารากอน
จะว่าไปไอ่โครงการที่ว่า ฟังดูยิ่งใหญ่เหมือนพารากอนไม่มีผิด
โชคดีที่ความมโหฬารของมัน ทำให้งานสร้างล่าช้ายังไม่เสร็จสมบูรณ์
ไม่งั้นตี่คงได้กลายเป็น อดีตตี่ไปแล้ว

คงต้องขอบคุณตี่แหล่ะครับ ที่เป็นคนชี้ทางสว่าง
นาทีที่ตี่รู้ว่าผมเลือกจะมาซานฟราน ตี่ไม่รอช้า
บอกว่ามีเพื่อนสนิทชื่อเอกอยู่ซานฟรานเหมือนกัน
ไอ่เอก...ที่เคยเป็นหลีด หน้าตาดีๆ ชอบตัวติดกะตี่เหมือนคู่เกย์
เคยไปนั่งกินเบียร์กันสามสี่คน กะไอ่เอกกะไอ่ตี่นี่แหล่ะ
ไม่รู้มันจำผมได้รึเปล่า
นาทีนั้นผมก็แค่อิจฉามันแหล่ะ ก้อแม่งเล่นหน้าตาดีทั้งแก๊งค์
แต่วันนี้ เอก...นายกะเราคงต้องรู้จักกันจริงๆจังๆเสียที

"เฮ้ย ถึงแล้ว" เสียงเอกดังขึ้น

ผมเปิดประตูรถ ไอเย็นข้างนอกหนาวมาก
ผมไม่รอช้า ยกกระเป๋าเดินทางทั้งสองใบ
ใจตื่นเต้นทำไมไม่รู้
อาจเพราะต้องฝากท้องไว้ที่บ้านหลังนี้ อีกตั้งสามสี่ปี
จะมีใครอยู่บ้างน้อ ในบ้านหลังนี้

179 Naglee...