ลาก่อน...ลูกชิ้นปิ้ง

สี่พี่น้องลูกชิ้นปิ้ง เพิ่งพ้นวิบัติภัยจากไฟเผาเตาปิ้งย่างแท้ๆ รอยเกรียมกับกลิ่นไหม้ยังไม่จากดี แล้วเวลาแห่งการพลัดพรากก็มาถึง

"น้องสาม...นายน่ะต้องดูแลพี่สองกับน้องสี่ให้ดีๆนะ มีนายอยู่ เราก็อุ่นใจ" น้ำเสียงที่นิ่งสงบของชิ้นใหญ่ ไม่อาจบดบังความกลัวที่มีอยู่ในใจลึกๆได้ ไม่ทันไร ชิ้นใหญ่ก็ลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า

"โห! กลิ่น...ระวังนะ กลิ่นปากมัน...โอ๊ววววววววววววว!" ไม่ทันสิ้นเสียง รู้ตัวอีกที ชิ้นใหญ่ก็เผลอเป็นลมสลบไป

"มันเป็นสิ่งที่กำหนดมาแล้ว ยังไงคงเปลี่ยนไม่ได้" ยังไม่ทันหยุดใจหายกับการจากไปของชิ้นใหญ่ กำลังใจและรอยยิ้มของชิ้นรองคือภาพที่เข้ามาแทน

ไม่ช้าชิ้นรองก็ลอยขึ้นสู่ฟากฟ้าเช่นเดียวกับชิ้นใหญ่ เธอไม่ลืมคำเตือนของชิ้นใหญ่ รีบเอากลั้นหายใจ "ยี้! เป็นร้อนใน...กรี๊ดดดดดดดดด!" ชิ้นรองร้องเสียงหลง พร้อมสลบไป

ชิ้นสามกับชิ้นสี่อ่านแววตากันและกัน ไม่มีน้ำตาหรือคำกล่าวลาใดๆ ทันใดนั้น ชะตากรรมของชิ้นสามก็ไม่ต่างกับชิ้นผู้พี่ทั้งสอง

"จ๊าาาาาาาาาก แมงกินฟัน!" แม้อุดจมูก และหลบจากหลุมร้อนในได้แล้ว ชิ้นสามก็ไม่วายพลาดท่า

ชิ้นสี่น้องชิ้นสุดท้อง ตัวสั่น น้ำตาที่ไหลไม่หยุดจากความกลัว กำลังชะเอาความหวังสุดท้ายของชิ้นสี่ให้เจือจางไป

สำหรับลูกชิ้นที่หมดอาลัยตายอยากแล้ว แต่ละวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนชิ้นสี่อดสงสัยไม่ได้ ... หรือเวลาจะลืมทำหน้าที่ของมัน

ชิ้นสี่รอจนเผลอหลับไป ลืมตาขึ้นมา เจ้ายักษ์ใจร้ายก็หายไปเสียแล้ว...
แต่คงยังไม่ถึงวันฟ้าหลังฝน เพราะไม่ทันไร ยักษ์ที่ขาวและอึ๋มกว่าตัวเมื่อกี้ก็โผล่เข้ามา พร้อมบ่นพึมพำ

"ดู๊ดูๆๆๆ กินทิ้งกินขว้างกันอีกแล้ว ... ไหน? โธ่ ไหม้นิดดำหน่อยว่าซะเกรียมเชียว ดู๊ดูๆๆๆ..."

............................................

บ่อยครั้งที่เราเป็นชิ้นสี่
บ่อยครั้งที่เราลืมตัว ตัดสินคนอื่นก่อนหันดูตัวเอง

ไม่ผิดหรอกครับ ถ้าจะมองเห็นข้อด้อยของคนอื่น
แต่อย่าลืมมองหาข้อด้อยของตัวเองไปด้วย

เพราะไม่มีใครสมบูรณ์แบบ
แต่เพราะความไม่สมบูรณ์แบบนี้ไม่ใช่หรือ ที่ทำให้ชิ้นสี่ได้พบกับฟ้าหลังฝนในที่สุด?!