ที่มา...ที่ไป...

วันดีคืนดีหลังเลิกงาน...วันธรรมดาเหมือนทุกวันเคยๆ เลิกงานห้าโมงเย็นก็ได้เวลานั่งรถใต้ดินกลับบ้าน

แต่อารมณ์ที่ไม่ธรรมดาในวันนั้น...อารมณ์ชิลๆกว่าเคย อาจเป็นเพราะเพลงเพราะๆที่เลื้อยผ่าน ipod เข้ามาชำระความคิด ทำให้ประจุสมองในวันนั้น... ว่างเปล่า

ความคิดที่ว่างเปล่า ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายเร่งรีบในสถานีรถใต้ดิน ได้แต่มอง... มอง... และมอง แอบยิ้มให้กับความกระตือรือร้นของคนรอบๆกาย

สิ่งที่นั่งรอ เรียกกันว่ารถสาย "L" เพราะเป็นรถใต้ดินสายเดียวที่พากลับบ้าน บนบอร์ดมีตัววิ่งบอกเวลานับถอยหลัง... "L" ที่ว่า กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่นาที

คิดไม่ถึงว่า ชาวคณะที่ยืนเรียงรายล้อมรอบ จะพร้อมใจกันกระโดดขึ้นรถ "L" ที่ว่า

ไม่เป็นไร เพราะเหลือบไปเห็นบอร์ดแห่งอนาคต แอบกระซิบบอกว่า อีก 7 นาที จะมีอีกคัน... รอไปไม่เร่งร้อน คิดว่าเออ คงมีไม่กี่คนมั้งที่คิดเหมือนกัน

ฟังไปอีกสองเพลง "L" คันที่สองก็เทียบท่า... เหมือนเคย ไม่มีที่ว่างให้... รออีกคันละกัน บอร์ดแห่งอนาคตบอกไม่เกิน 10 นาที

ผ่านไปคันแล้ว... คันเล่า สมองที่ว่างเปล่าก็กลับฉุกคิดขึ้นมาได้... ไม่มีทางที่รถจะว่าง เพราะระหว่างที่รอ คนใหม่ๆก็โผล่กันลงมาเพื่อขึ้นรถคันเดียวกัน

ถ้า... ขึ้นไปตั้งแต่ "L" คันแรก ป่านนี้คงไปถึงบ้านแล้ว

และแล้ว สมองก็เริ่มทำหน้าที่ของมัน... ไม่ว่างเปล่าแล้ว

ถ้า... ขึ้น "L" ไปอีกทาง... ไปเริ่มต้นกันที่ต้นสาย คงได้ที่นั่ง

สุดท้ายก็เดินขึ้น "L"... ไม่ได้ขึ้นย้อนไปต้นสายหรอก ยืนเบียดไปละกัน ทำตัวให้เหมือนคนอื่นเขาบ้าง... ได้ ipod เพื่อนยาก ที่ยังรับผิดชอบต่อหน้าที่ได้ดี... ยืนอึดอัดไปได้ไม่ถึงสามป้ายดี

คนกว่าครึ่งคันก็พร้อมใจกันเดินลง... กลายเป็น... เหลือที่ว่างให้เลือกนั่งเพียบเลย!