สิบชั่วโมง...สอบปรัชญา

นับถอยหลังคงเหลือเวลาไม่ถึงสิบชั่วโมง กับการสอบวิชาปรัชญา (แล้วยังเสื*กมานัั่งเขียน blog ทำซากไรไม่รู้) แต่ก้อนั่นแหล่ะ คันมือ คือประเด็น...อ่านแล้วอ่านเล่า เข้าใจว่า นักปราชญ์ล้านแปดคนต่างสนใจที่มาของความเป็น "คน"...บางคนสนใจว่าอยู่ยังไงให้มีความสุข บางคนสนใจว่าโลกที่เราอยู่เนี่ย มันจริงหรือเป็นโลกสมมุติ (เหมือนดู matrix อีกรอบ) ต่างต่างนานาจิตตัง

...ปัญหาคือ ไม่ว่าจะ plato เอย aristotle ก็ดี หรือจะมาจนถึงยุคหลังอย่าง Kant Nietzsche Heidegger หรือ Freud ดูเหมือนทุกคนจะพยายาม "ด้น" (ดอ-เด็ก นะ ไม่ได้พิมพ์ผิด) ...ด้นหาคำตอบที่ต่างก็ไม่รู้จะจริงจะถูกจะใช่รึเปล่า ... ก็ไม่รู้จะคิดกันไปทำไมให้ปวดหัวตัวเมื่อย... ศึกษาจนหัวหงอก พอจับใจความได้ว่า คนพวกนี้พื้นเพคือต้องมีปมในชีวิต (จริงๆนะ ไม่ได้มั่ว) ... อย่าง Freud เอง เจอทั้งสงครามโลก เงินไม่มี แถมเป็นมะเร็งอีก Nietzsche เองก็มีโรคประจำตัวจนอายุสั้น (หรือไม่ก็คิดมากจนเส้นเลือดในสมองแตกตาย)

น่าสงสารนะ ปัญหาตัวก็มี นี่ยังต้องมาช่วยแก้ปัญหาโลกอีก...เป็นว่ากี่ร้อยกี่พันปี่ผ่านไป โลกก็ยังหมุนของมันไปเรื่อยๆ เฉื่อยๆ หมุนน้อยๆ หมุนนานๆ ให้มีคนพยายามหาคำตอบให้มัน ...คำตอบที่ไม่ได้มีใครตั้งโจทย์ คำถามที่ไม่ได้อยู่ในข้อสอบกลางภาค ที่สำคัญ นักแก้ปัญหาทั้งหลาย สุดท้าย ก็ไม่เห็นมีสักคนอยู่แหกขึ้ตารอจนถึงวันเฉลยเลย...เฮ้อ

ง่ายๆ (คำนำ)

"ง่ายๆ" ชื่อเพลงหนึ่งของวงเฉลียง ที่ขอหยิบยืมมาใช้อธิบายตัวตนของผมและ blogๆนี้...ที่ว่าง่าย-คือใช้คำง่าย ไม่ต้องบรรจง ไม่ต้องสวย...เขียนอย่างเดียวครับ

เรื่องมีอยู่ว่า...น้องหลายคนเคยบ่นว่าอยากเป็นนักเขียน อยากเป็นนักโฆษณา อยากทำหนัง-คำแนะนำของผมน่ะเหรอ "ทำไปเลย มัวแต่คิดคงไม่เกิด"...สุดท้ายเรานี่ล่ะที่กลืนน้ำลายตัวเอง หลายๆครั้งที่อยากเขียน-อยากทำ-อยากมีมุมส่วนตัวสำหรับบันทึกความคิดของตัวเอง ได้แต่คิดๆๆๆๆๆ พอจะทำก็กลัวไม่สวย กลัวออกมาไม่ดี เดี๋ยวคนอื่นจะหัวเราะเอา คิดแล้วแก้-แก้แล้วคิดอยู่นั่น แต่ไม่ได้ลงมือ...เอาเหอะ นี่ก้อเป็นโอกาสดีแล้ว

อยากให้ง่าย จะได้ประหยัดเวลาในการเขียน สำหรับทั้งผม(blog)และคุณ(comment)...จะได้คุยกันเยอะๆหลายๆเรื่อง (ถ้าผมไม่มัวแถไปเรื่องหนัง-เรื่องถนัดของผมซะก่อน)