รวมพลคนอัจฉริยะ พิชิตอุปสรรคความรัก

ในห้องประชุมลับไร้มิติของกลุ่มคนที่อ้างตัวว่าเป็น "พระเจ้า" ...
เก้าอี้กว่าร้อยพันตัวถูกวางเรียงเป็นวงกลมซ้อนสูงขึ้นๆไม่ต่างอะไรกับคลื่นน้ำที่กระจายออกหลังโยนก้อนหินลงไป
ใจกลางคลื่นน้ำนั้นมีชายผมขาวยาวฟูยุ่งเหยิง นั่งก้มหน้ากุมขมับอยู่เพียงลำพัง

ไม่ช้า...มือข้างหนึ่งก็วางลงบนไหล่ของชายสูงอายุผู้นั้น ราวกับอยากดูดซึมเรื่องปวดหัวกวนใจมาแบ่งปัน ถ้าทำได้
"สูตร E=MC2 ก็ช่วยไม่ได้ล่ะสิที่นี้...ลองใช้ทฤษฎีสัมพันธภาพรึยังล่ะ" หนุ่มหล่ออายุรุ่นหลานกล่าวทัก
"ตั้งโจทย์ไว้ยังไม่วายประชดนะ นายคาสโนวา"
ไอน์สไตน์ตอบโดยไม่จำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมอง เพราะด้วยมันสมองระดับเขา การเดาคนจากน้ำเสียงและท่าทาง ไม่ยากเท่าโจทย์ที่เขาได้รับจากเจ้าของมือบนไหล่...จอมโจรขโมยใจนายคาสโนวา

ไม่นานได้เวลาที่ยอดคนระดับโลกจะเริ่มทยอยกันเข้าสู่ที่ประชุม เสียงซอกแซกเริ่มดังขึ้น
ท่ามกลางความโกลาหลของการแก้โจทย์ เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้น
"จะแก้สมการความรัก แค่หาตัวแปรยังหาไม่ได้เลย ฮ่าๆๆ"
เจ้าของคำพูดเย้ยหยันนั้นคือ คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส คนเก่งซึ่งค้นพบทวีปอเมริกา
ไอน์สไตน์และคาสโนวาสบตากัน พร้อมหัวเราะลั่น...
มือข้างเดิมของคาสโนวาตบลงบนไหล่ของเพื่อนสูงอายุอีกครั้ง ราวกับจะบอกว่า คนนี้ขอผมเอง

"คงช่วยได้มากกว่านี้ ถ้าไม่ใช่คำพูดของนายนะ คริส...ถ้าให้นายช่วยหาตัวแปร X นายจะหลงไปบังเอิญเจอตัวแปร Y อีกรึเปล่าล่ะ?"

เสียงหัวเราะของเพื่อนรักต่างวัย ขยายวงกว้างเป็นเสียงหัวเราะของคนทั้งห้องประชุม
ประโยคตอกกลับของคาสโนวาพุ่งกระแทกกลางแสกหน้าของเจ้าตัวโคลัมบัส ผู้ที่ครั้งหนึ่งได้รับมอบหมายให้ค้นหาอินเดีย แต่กลับค้นพบอเมริกา

"เข้าเรื่องเถอะ" หลังกัดแอ๊ปเปิ้ลคำโตไอแซก นิวตันตัดสินใจใช้ความอาวุโสเป็นอาวุธ กำจัดเรื่องไร้สาระออกจากที่ประชุม
"กับประเด็นที่คาสโนวาตั้งไว้แต่การประชุมครั้งก่อน ความรัก/อุปสรรค/ทางออก ...มีอะไรคืบหน้าบ้าง"

เบน แฟรงคลิน ทำหน้าที่ของเลขากลุ่ม "พระเจ้า" ลุกขึ้นทบทวนผลการประชุมจากครั้งก่อน...
"ความไม่เข้าใจ อารมณ์ และความต้องการ เป็นสิ่งที่ควบคุมได้ด้วย ID(อิด) เรื่องนี้ฟรอยด์ก็พูดมาหลายรอบแล้ว..."
"ก็เป็นปัจจัยที่ควบคุมได้...ด้วยตัวเราเอง...ในระดับหนึ่ง" ฟรอยด์ไม่รอช้าที่จะย้ำ

"ถ้างั้นเรื่องมือที่สามล่ะ?" แวนโก๊ะห์ ตะโกนแทรกขึ้นมาอย่างไร้มารยาท...
แปลกที่ทุกคนเข้าใจ และไม่มีใครต่อว่าศิลปินหูด้วนผู้นี้
ก็เพราะลุ่มหลงในความรักนี่แหล่ะ แวนโก๊ะห์ถึงเสียหูข้างหนึ่งไป...
มือยักษ์สั่นเทาสัมผัสเบาๆบนหัวของแวนโก๊ะห์จากข้างหลัง
เหลียวไปมอง แวนโก๊ะห์พบน้ำตาจากความเห็นใจของอาลี นักสู้ที่พิการเพียงร่างกาย
ความอบอุ่นจากอาลีช่วยให้ใจของแวนโก๊ะห์ผ่อนคลายลง

"เรื่องนี้ สงสัยต้องให้ JFK กับสาวในชุดขาวตอบละมั้ง...
เห็นมั้ยโลกกลมจริงๆ แม้ในที่ประชุม สองคนนี้ยังไม่วายนั่งข้างกัน..."
ไม่รอให้กาลิเลโอกัดจนจบ มอนโรก็รีบลุกเดินออก ไม่ลืมที่จะฉุดกระชากเคเนดี้ที่ทำท่าจะลุกขึ้นปราศรัยแก้ความ
ภาพที่เห็นเปลี่ยนความเครียดให้เป็นเสียงหัวเราะของทุกคนได้พักใหญ่

"มือที่สาม?...ถ้าความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนดีพอ คนทั้งสองคงไม่เริ่มหาคนอีกคน"
เออเนสต์ ฮัมมิงเวย์ ตอบไว้ลายด้วยภาษากวีของเขา
"ระยะทาง..." คาสโนวาพูดขึ้น
"นายเองก็รักกันดีไม่ใช่เหรอฮัมมิงเวย์ ก่อนที่ระยะทางจะทำลายความรักไปพร้อมๆกับชีวิตของนาย..."

"ผิดแล้วคาส..." ไอน์สไตน์อดไม่ได้ที่จะขัดเพื่อนรัก
"ถ้าระยะทางคือตัวแปรสำคัญของความรัก ทางออกของเราก็มีให้เห็นกันแล้ว!!"
ไอน์สไตน์ยกมือชี้ไปที่ชายสองคนที่นั่งอยู่ริมทางเดิน
"พี่น้องตระกูลไรท์ กับเครื่องบินข้ามทวีป..."
"มาร์ค อิริคสัน กับโทรศัพท์มือถือ..."
ไอน์สไตน์ยกสองมือขึ้นชี้ไปทางซ้ายและขวา
"แล้วไอ้คอมพิวเตอร์ที่ทั้งเกท ทั้งจ็อป ชิงดีชิงเด่นกันอัพเดทอยู่นี่ล่ะ ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาเรื่องระยะทางหรอกหรือ"

ความเงียบเข้าปกคลุม ทุกคนรู้ดีว่าที่ไอน์สไตน์พูดมาทั้งหมดเป็นเพียงการเกริ่นเข้าประเด็นสำคัญ
...ประเด็นเดียวที่แม้ไอน์สไตน์เองก็คิดไม่ตก

"ระยะเวลาต่างหากล่ะ"
ทันใดนั้น แสงแฟลสก็กระทบเข้าหน้าของชายสูงอายุ ไอน์สไตน์ฉวยโอกาสนี้ ชี้นิ้วกลับไปยังตากล้อง
"กระทั่งกล้อง กับภาพถ่าย ก็เอาชนะเวลาได้แค่ครึ่งเดียว...อดีตไง ความทรงจำช่วยพาเราไปอดีต แต่ก็แค่อดีตเท่านั้น"

"อนาคต เป็นเรื่องของจินตนาการ ใช่เรากำลังพูดถึงนายแหล่ะ เลนนอน...
หลังจากแต่งเพลง imagine กับเนื้อหาสวรรค์บนดินอะไรนั่นแล้ว นายจินตนาการออกมั้ยล่ะว่านายจะโดนเก็บ...อืมมมมมม ยาก"

แก้ปัญหาไม่ตก ไอน์สไตน์ก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ทุกอย่างเหมือนเดินกลับมาสู่ภาพแรกที่เราเห็น

ไม่ทันไรหัวเรือหลักของคนอัจฉริยะก็กระโดดลุกจากโต๊ะ
ภาพของไอน์สไตน์ในตอนนี้ เป็นเพียงตาแก่หัวฟูสติเฟื่องที่ดูจะเพี้ยนๆไปแล้ว

เกิดอะไรขึ้น?! สายตานับพันคู่จับจ้องด้วยความอยากรู้อยากเห็น...ไอน์สไตน์เองก็สงสัยไม่แพ้กันด้วย

หรือเพราะโต๊ะที่สั่นได้ด้วยตัวมันเอง
แล้วลื้นชักชั้นบนสุด ก็เลื่อนตัวออกช้าๆ
มือเล็กๆกลมๆข้างหนึ่งยื่นโผล่มาพร้อมกุญแจไขปริศนาความรัก

.......................................................................................

อ่านถึงตรงนี้ (ถ้ามีความอดทนมากพอ) คงเดาได้ไม่ยากว่าอัจฉริยะคนสุดท้ายคือ "โดเรมอน" ของเราเอง
แต่ถ้าจะเดาว่า โดเรมอน ช่วยความรักได้ด้วย ไทม์แมชชีน คอปเตอร์ไม้ไผ่ ไฟฉายย่อส่วน หรือประตูทะลุมิติ คงต้องขอบอกว่าเดาผิด!

เพราะแม้แต่กระเป๋าสี่มิติของโดเรมอน ก็ไม่มีอุปกรณ์วิเศษไหนที่จะช่วยให้ความรักราบรื่นไร้อุปสรรค

แต่คำตอบแห่งปริศนาความรักที่โดเรมอนมี เป็นอุปกรณ์วิเศษที่มีอยู่จริง
พูดให้ถูกกว่านั้นคงต้องบอกว่า โดเรมอนมี ผมมี คุณมี และทุกคนก็มี
"รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ" ไงครับ

ความรักไม่ใช่สิ่งที่ดูแลกันได้ด้วยสมอง
ความรักไม่ใช่สมการที่แก้กันง่ายๆโดยอาศัยความฉลาด
เพราะเหตุนี้เองการประชุมอย่างเคร่งเครียดของคนอัจฉริยะถึงเป็นผลงานที่ล้มเหลวไม่มีชิ้นดี

"พระเจ้า" กี่ร้อยกี่พันคนก็ช่วยไม่ได้ถ้าคุณและคู่ของคุณ ทำสิ่งนี้หล่นหายไปจากทางเดินแห่งรัก

.......................................................................................

ไอน์สไตน์ยิ้มกว้างที่สุดเหมือนครั้งที่เขาค้นพบทฤษฎีสัมพันธภาพ
ครั้งนั้นเขากำลังนั่งชมวิวบนยอดเขาอย่างผ่อนคลายเป็นที่สุด
ครั้งนี้ก็เช่นกัน...

"แค่คิดจะเอาชนะความรัก คุณก็เริ่มแพ้แล้ว...แต่ถ้าคุณแพ้ คุณจะได้พบกับความรัก"

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ไอน์สไตน์อาศัยจังหวะนี้ รุกต่อ

"มือที่สาม...ก็คือคนที่สาม คนที่สี่...จนถึงคนที่ห้าล้านที่ต้องพบต้องเจอ เพราะโลกนี้ไม่ได้มีเราอยู่แค่สองคน"
"ระยะทาง...คือระยะห่าง คือที่ว่าง ที่กว้างพอที่ช่วยให้คนสองคนไม่อึดอัดจนเกินไป"
"ระยะเวลา...คือเวลากับตัวเอง ที่ช่วยให้คำตอบของความรักชัดเจนขึ้น"

"ถ้างั้นคำตอบของความรักล่ะ?!" ชาลี แชบปลิน ชูไม้เท้าขึ้นสูงเด่นพอๆกับเสียงที่แหลมสูงแสบหู
ไอน์สไตน์อุ้มโดเรมอนขึ้นขี่คอ สูงไม่แพ้ไม้เท้าของแชบปลิน พร้อมตะโกนกลับดังๆว่า

"ความสุขไงล่ะ คือคำตอบ!!"

คู่เก่ากะข้างใหม่

"ผู้หญิงก็เหมือนรองเท้า แรกๆจะคับ หลังๆจะหลวม ที่สำคัญมีกลิ่นอีกตะหาก"

ขออภัยที่ใช้มุขตลกร้ายในการเปิดประเด็นในวันนี้ เผอิญมีผู้ประสงค์ดีจากทางบ้านเปิดกระทู้ถามถึงพี่จิกให้ช่วยแก้ปัญหาหัวใจ

พี่จิกป่วยครับ...วันนี้นายคุ่นผ่านมาเก็บค่าแชร์เลยวานช่วยตอบคำถามคุณน้องแทน
โจทย์ง่ายมากครับ...

"พี่คะนู๋คบกะแฟนมาห้าปี ความสัมพันธ์เริ่มเจือจางเหมือนเหล้าที่น้ำแข็งละลาย เหมือนสีซีดๆของหลังคาบ้านที่โดนแดดโลมเลีย เหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่อืดจนไม่เหลือน้ำซุป เหมือนรถเก่าๆที่วิ่งไปเต่าก็กัดยางไป เหมือน...(ทันใดนั้นหัวแม่ตีนซ้ายของพี่คุ่นก้อคุดคู้อยู่เต็มปากน้องนู๋)

โอเคค่ะๆเข้าประเด็นนะเพ่ เจอคนใหม่อ่ะ สดกว่า ซิงกว่า เนียนกว่า xxxกว่า...(เอ๊ะตกลงไอ้คุณน้องนู๋นี่มันสิ่งมีชีวิตเพศไหนวะเนี่ย ผั๊ว!ผั๊ว!ผั๊ว! ไม่ทันไร หัวแม่ตีนขวาติดฮ่องกงฟุตของนายคุ่นก็ทะลุทะลวงเข้าไปถึงม้ามของน้องนู๋)

คือมันสั่นคลอน ไม่มั่นใจ ห้าปีกับคนเก่ามันไม่มั่นคงเท่าห้าเดือนกับคนใหม่...นู๋ควรทำอย่างไร"

.................................................................................................

หลังจากเอาอวัยวะเบื้องล่างออกจากปากของน้องนู๋แล้ว ก็ได้เวลาที่นายคุ่นจะเอาจริงเอาจังกับการตอบคำถาม

.................................................................................................

ยากจังโจทย์เรื่องรักๆเนี่ย กระทั่งพี่จิกก็บอกครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเป็นประเด็นที่ไม่ถนัดเอาเสียเลย

ของแบบนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวครับ ถ้าไปปรึกษาเพื่อนสนิทผม มันจะพูดติดตลกว่า "ตัวใครตัวเผือก (เสือกกันไม่ได้)"

ไม่บังอาจให้คำปรึกษานะครับ เอาเป็นว่ายินดีแบ่งปันประสบการณ์ส่วนตัวแล้วกัน เผื่อไว้เป็นอุทาหรณ์...เนื่องจากผมเองเคยผ่านมาแล้วทั้งสองข้างของสมการ
...เป็นคนเก่า แล้วก็เป็นคนใหม่
...เป็นคนเลือก แล้วก็เป็นตัวเลือก
...เป็นคนที่ทิ้งเค้า แล้วก็เป็นคนที่ถูกเค้าทิ้ง

ถูกแล้วล่ะครับ..."ทิ้ง"...งานนี้ใช้คำอื่นไปไม่ได้ แต่ผมขออนุญาตมองในมุมกลับของคำว่า "เลือก"
เพราะเมื่อมี "ตัวเลือก" ก็จำเป็นที่จะต้องเลือก ผลที่ตามมาคือมีตัวเลือกที่ "ถูกเลือก" และมีตัวเลือกที่ต้องถูก "ตัดทิ้ง"

พูดง่ายๆคือ ผมขอมองข้าม ความสุขกับคนนั้นที่คุณเลือก แต่ขอมองลึกลงไปว่า คุณจะมีความสุขกับคนนั้นบนความทุกข์ของอีกคนได้อย่างไร

มันหลอนนะครับ!

สอนกันยากถ้าจะบอกให้ตั้งสติก่อนตัดสินใจ เพราะ...
ของใหม่ย่อมเย้ายวนกว่าของเก่า
สิ่งที่ไม่เคยทำ มันย่อมน่าสนใจกว่า สิ่งที่เคยทำมาแล้ว (อย่างจำเจ)
ปัญหาเดิมๆ มันย่อมซ้ำซากน่าเบื่อมากกว่าปัญหาใหม่ (ที่ยังไม่เกิด)
ปัจจุบัน มันย่อมอยู่ใกล้อนาคต มากกว่า อดีต

ฟังดูเหมือนเข้าข้างคนเก่านะครับ แต่จริงๆแล้วไม่!
ผมเชื่ออยู่อย่างว่า "ถ้าความสัมพันธ์ของคนสองคนเป็นไปอย่างราบรื่น เราคงไม่มองหาคนที่สาม"
ผมไม่ได้เข้าข้างใครหรอกครับ
เพียงอยากเตือนจากใจจริงว่า คุณต้อง "เป็นกลาง" ในการตัดสินใจครั้งนี้

อยากให้เลิกเพราะเข้ากันไม่ได้ ไปกันไม่รอด
มากกว่าเพียงเปรียบเทียบว่าคนใหม่ดีกว่า

.................................................................................................

เวลาเราเลือกซื้อรองเท้า
คู่ใหม่ ถึงจะกัดอย่างไรเราก็อยากใส่สวยไปอวดเพื่อน
คู่เก่า ถึงใส่สบายอย่างไร เราก็ยังว่ามันมีกลิ่น

ถามหน่อย... เวลาคุณเลือกรองเท้า ก่อนซื้อ
คุณลองใส่รองเท้าเก่ารองเท้าใหม่อย่างละข้าง...
แล้วมันบอกได้มั้ยล่ะว่า ชอบคู่ไหนมากกว่ากัน

เธอ

"มีแฟนอยู่แล้วมายุ่งทำไม?"

ผมตะคอกใส่เธอโดยไม่สนว่าจะเป็นการทำร้ายน้ำใจเธอเพียงใด

"ติดต่อไม่ได้? ก็อยู่กับเพื่อนๆ ง่ายๆแค่นี้ไม่เข้าใจหรือไง"
"จะรอ? ถ้ากลับดึกทุกคืนก็ต้องรายงานทุกคืนว่างั้น?"
"กินแล้ว...เออน่า กินแล้วววว"
"แค่ครั่นเนื้อครั่นตัวนิดหน่อยเอง ไม่ถึงตายหรอก...เอายาไปเก็บไป"
"นี่...ตังค์อ่ะมี...ออกให้ทำไม รวยนักหรอ"

ขอบคุณเธอ...ที่เป็นห่วง ใส่ใจ และยกให้เราเป็นคนสำคัญอันดับหนึ่งเสมอ
และขอโทษเธอ...ที่ตอบแทนความรักนั้นด้วยการแสดงออกที่ผิดๆ

ถ้าได้ความรักยิ่งใหญ่เช่นนี้จากแฟนคงรู้สึกดีพิลึก
แต่เพียงเธอคนนั้นขึ้นชื่อว่า "แม่"...เราก็ละเลยและมองข้ามความความสำคัญของความรักนั้นไป

เชื่อผมเถอะครับ เธอคนไหนก็ไม่สามารถให้คุณได้ทั้งหัวใจเหมือนเธอคนนี้...แม่

ขอโทษแม่...ที่ตอบแทนความรักนั้นด้วยการแสดงออกที่ผิดๆ
ขอบคุณแม่...ที่เป็นห่วง ใส่ใจ และยกให้ลูกเป็นคนสำคัญอันดับหนึ่งเสมอ

ลูกรักแม่ครับ